تأثیر تمرین تناوبی شدید بر تغییرات مولکول چسبان سلولی (sicam-1) پلاسما، نیمرخ لیپیدی و ترکیب بدنی مردان چاق کم تحرک

زمینه: چاقی عامل فزایندة بیماری های قلبی- عروقی و نیز سطوح پلاسمایی ملکول چسبان سلولی است و در پیشگویی خطر بروز گرفتگی های عروق کرونر نقش مهمی دارد. از این رو، هر مداخله ای که آثار مفیدی بر این موارد داشته باشد، در افزایش سلامت عمومی بسیار ارزشمند است. هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدید بر تغییرات مولکول چسبان سلولی (sicam-1) پلاسما و نیز ارتباط آن با توزیع چربی و نیمرخ های لیپیدی. روش ها: 18 آزمودنی از جامعة آماری افراد چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، درصد چربی، وزن و شاخص تودة بدنی 34/1± 55/20سال، 07/4±84/26 درصد، 02/9±05/93 کیلوگرم و 33/3±20/31 کیلوگرم بر مترمربع انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم بندی شدند. گروه تجربی در 16 هفتة تمرین تناوبی شدید (8-10 دورة چهار دقیقه ای دویدن در شدت 60-90% ضربان قلب ذخیره با دو دقیقه فواصل استراحتی شامل دویدن در شدت 40-50% ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. خونگیری در شرایط ناشتایی جهت ارزیابی مقادیر icam-1 و نیمرخ لیپیدی به روش الایزا در آغاز و پایان پژوهش صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون t زوجی در سطح معناداری 05/0 p< تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش حاکی از آن است که سطح  icam-1پلاسمایی در گروه تجربی کاهش معناداری داشت (002/0p=)، از سوی دیگر تغییرات icam-1 در گروه تجربی با گروه کنترل معنادار است (034/0p=). رابطة معناداری بین سطوح ابتدایی icam-1 با هر یک از متغیرهای جسمانی و نیمرخ های لیپیدی مشاهده نشد (05/0p> ). در بخش رابطة مجموع تغییرات غلظت icam-1 در گروه های تجربی با مجموع تغییرات متغیرهای ترکیب بدنی از جمله تغییرات درصد چربی (48/0 =r، 012/0p =) و وزن تودة چربی (44/0=r، 022/0p =) همبستگی معناداری مشاهده شد. سطوح کلسترول، ldl-c و عوامل خطر در گروه تجربی به طور معناداری کاهش یافت (05/0 p